Instagram

دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار

در حدیث نفْس بود و گفت‌وگوی
نور و ظلمت می‌کشانْدش از دو سوی

دید، بی‌پرواست نفْس و سرکش است
در کمین خرمن او، آتش است

گفت: از چه زار و دَروا* مانده‌ای؟
کاروان، راهیّ و بر جا مانده‌ای

گر چه خاری، رو به سوی باغ کن
لاله باش و جست‌وجوی داغ کن..

نیست این در، بسته، راهت می‌دهند
دو جهان، با یک نگاهت می‌دهند

گوهر خود را بجو تا دُر شوی
خالی از خود شو که از او پُر شوی
::
در دلش، غوغایی از خوف و رجا
خوف، رفت و بر رجا بخشید، جا

غرقه خود را دید و از بهر حیات
دست و پا زد سوی کشتی نجات

حر، سراپا لمعه‌ای از نور شد
هم‌چو موسی، ره‌سپار طور شد

آب بر رخ داشت، آتش در ضمیر
روح او در اوج بود و سر به زیر

گفت: ای روح شتاب و صبر من!
وی به دستت، اختیار جبر من!

ای غبارت، آبروی سلسبیل!
خاک پایت، توتیای جبرئیل!

من غبار روی دامان تواَم
خود میَفشانم که مهمان تواَم..

رَسته‌ام از چاه و رو کرده به راه
عذرخواهم، عذرخواهم، عذرخواه

کوله‌باری از گناه آورده‌ام
وز بساط شرم، آه آورده‌ام

هم‌چو موجی گر به ساحل راندی‌ام
شکر! ای دریا! سوی خود خواندی‌ام..

اسم، دارم حر، مُسمّایم ببخش
لفظ من بِستان و معنایم ببخش

بر رخ بلبل، ره گلشن مبند
من اگر بستم، تو راه من مبند

آب می‌خواهم که من در آتشم
سر به زیرم کرده نفْس سرکشم..

پایه‌های عرش اگر لرزانده‌ام
آیۀ «لا‌تَقنَطوا» را خوانده‌ام..
::
دید حر، از پای تا سر، حر شده‌ست
سنگ، جُسته گوهر خود، دُر شده‌ست

حرّ ویران رفته، آباد آمده‌ست
نُوسواد عشق، اُستاد آمده‌ست..

گفت: سر بالا کن، ای مهمان ما!
وِی به چشمت، سُرمۀ عرفان ما!

ما پِی امداد تو برخاستیم
گر تو پیوستی به ما، ما خواستیم

عذر، کم‌تر جو که در این بارگاه
عفو می‌گردد به دنبال گناه

آب، از سرچشمۀ دل، گِل نبود
جُرم تو از نفْس بود، از دل نبود

خوب دادی امتحان، رد نیستی
تو، بدی کردی، ولی بد نیستی..

قطره بودی، وصل بر دریا شدی
تو دگر «تو» نیستی؛ تو «ما» شدی

«هر کسی کاو دور مانْد از اصل خویش
بازجوید، روزگار وصل خویش»..
::
گفت: ای دُرِّ کرم! دریای جود!
در برِ جود تو، جود آرد سجود..

مَحرَمم کن! در حرم، راهم بده
روشنی از پرتوِ آهم بده

حلقه از این ننگ، در گوشم مخواه
سر، گران باری‌ست، بر دوشم مخواه

گر نریزی آب رحمت بر سرم
آتش خجلت کند خاکسترم

بار این عصیان ز بس سنگین بُوَد
زندگی زین پس، مرا ننگین بُوَد..

رخصتم دِه، جُرم خود جبران کنم
پای تا سر جان شوم، قربان کنم..
::
رود گشت و سوی دریا رفت، حر
چون مصلِّی بر مصلّا رفت، حر

هم زمین دادَش بشارت، هم زمان
رو به قلب خصم، چون تیر از کمان

چون ندای «اِرجِعی» بِشْنیده بود
پاک، «نفْس مطمئن» گردیده بود
::
گفت: مس رفته، طلا برگشته‌ام
نی طلا، بل کیمیا برگشته‌ام..

ای به پیشانی کوفی، داغ ننگ!
پُشت بر آیینه و در مُشت، سنگ!

مردمِ گم کرده راهِ مَردمی!
گم شده در وادی سردرگمی!

ای گریزان، آبِ رو از جویتان!
وی سیه، چون نامه‌هاتان، رویتان!..

ای ز اسلام شما، کافر، خجل!
داغ، پیشانی ولی بی‌داغ، دل..

از میان خیمه‌های بوتراب
یک صدا می‌آید آن هم: آب‌آب

دست و خاک و تیغتان باید به سر
آب، مَهر مادر و تشنه، پسر؟

ای شما بهر علی در چشم، خار!
از وفا بی‌بهره، هم‌چون روزگار..

ای همه حقّ نمک نشناخته!
دین عَلَم کرده، به قرآن تاخته!..

ای فریب از پای تا سر، چون سراب!
از چه بر آب‌آفرین بستید آب؟

باغبان و باغ در بی‌آبی‌اند
وز عطش، خورشیدها، مهتابی‌اند

آن که زو دارد حیات، آب حیات
داغ لب‌هایش به دل دارد، فرات

بندبندش، پُرنوا هم‌چون نی است
صد پرستوی مهاجر با وی است

گر نه قرآن است، با قرآن که هست
گر نه دل‌بند علی، مهمان که هست

دید مست جام غفلت، سربه‌سر
غافلانند و سراپا کور و کر

راهیِ بی‌راهه، دید آن گم‌رهان
تاخت چون شیر ژیان بر روبهان

لاجَرَم، جام شهادت، نوش کرد
جسم خود از زخم‌ها، گل‌پوش کرد

دید چون تاجی به سر، پای امام
یافت شعر عمرِ او، حُسن ختام

تا سر بشْکسته‌اش در بر گرفت
حر، سرافرازی خود از سر گرفت

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* دَروا: حیران، سرگشته

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

آمد سحر دوباره و حال سَهَر۱ کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟

بیدار می‌نشینم و باشد دلم به خواب
با این درختِ آب نداده، ثمر کجاست؟

ای داوری که دست مرا کرده‌ای بلند
از من ز دستِ نفْس، زمین خورده‌تر کجاست؟

دارم دو دست سوی تو بالا و سر به زیر
کو دست دیگری که گذارم به سر؟ کجاست؟

با آب می‌کنند سیاهی ز صفحه پاک
پر گشته نامه‌ام ز گنه، چشم تر کجاست؟..

جز خانۀ تو، هر چه درِ خانه، بسته است
یک در، که وا شود به منِ دربه در کجاست؟

یک گوشۀ نگاه، عوض می‌کند مرا
در این میان، به گوشه‌نشین آن نظر کجاست؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱. سَهَر: شب‌زنده‌داری، بیداری

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
از پیکر سوخته، نبودش باکی
او سوخته‌ای بود که «خودساخته» بود

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
ای تیر! خطا کن، ز هدف چشم بپوش!
ای مشک! مریز آبروی دریا را

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
دست و علم و مشک سه حرف عشق است
افسوس، ز هم این سه جدا افتاده

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

دختری ماند مثل گل ز حسین
چهره‌اش داغ باغ نسرین بود
جایش آغوش و دامن و بر و دوش
بسکه شور آفرین و شیرین بود

طفل بود و یتیم گشت و اسیر
جای دامان، مکان به ویران داشت
ماهِ رویش نبود بی‌پروین
ابرِ چشمش همیشه باران داشت…

بود دلگرم با خیالِ پدر
بی‌خبر بود از سِنان و سُنین
راه می‌رفت و دست بر دیوار
روی دیوار، می‌نوشت «حسین»

پا پُر از زخم و دست، بی‌جان بود
جسم، شب‌گون و چهره، چون مهتاب
می‌نشست و به روی صفحۀ خاک
مشق می‌کرد، طفل، بابا، آب

شبی از درد و گریه خوابش برد
دید جایش به دامن باب است
جَست از شوقِ دل ز خواب و بدید
آرزوها چو نقش، بر آب است

چشم خالی ز خواب، شد پُر اشک
گشت درگیر، بغض و حنجره‌اش
دوخت بر راه دیده و کم‌کم
خود به خود بسته شد دو پنجره‌اش

گر چه ویرانه در نداشت، به شب
بختِ آن طفل، حلقه بر در زد
دید، دختر ز پای افتاده‌ست
با سر آمد پدر به او سر زد

من غذا از کسی نخواسته‌ام
گر چه در پیکرم نمانده رمق
شوق و امید و عاطفه، گل کرد
دست، لرزید و رفت سوی طبق

بینِ ناباوری و باور، ماند
نکند باز خواب می‌بینم!
این همان غنچۀ لب باباست؟
یا سراب است و آب می‌بینم؟…

این ملاقات ماه و خورشید است
ابرها سوختند و آب شدند
بازدید پدر ز دختر بود
آب و آیینه بی‌حساب شدند

گفت نشکفته غنچه‌ام، امّا
لاله در داغ‌ها سهیمم کرد
دو لبم یک سخن ندارد بیش
کی در این کودکی یتیمم کرد؟

چهره‌ام را چو عمه می‌بوسید
گریه می‌کرد و داشت زمزمه‌ای
علّتش را نگاه من پرسید
گفت خیلی شبیه فاطمه‌ای

راست است این که گفته‌اند به من
مادرت سیلی از کسی خورده‌ست؟
چه ازو سر زده؟ مگر او هم
مثل من اِسمی از پدر برده‌ست

یاد داری مدینه موقع خواب
دستِ تو بود بالش سر من
روی دو پلکِ من دو انگشتت
که، بخواب ای عزیز، دختر من…

یاد داری که با همین لب‌ها
بوسه دادی به روی من هر صبح
دست و انگشت‌های پُر مهرت
شانه می‌کرد موی من، هر صبح

یاد داری که صبح و شب، هرگاه
می‌شدی بر نماز، آماده
دخترت می‌دوید و می‌دیدی
مُهر آورده است و سجّاده…

خاطراتی‌ست خواندنی امّا
حیف، دفتر، سه برگ دارد و بس
سطر آخر خلاصه گشته، بخوان
دخترت شوقِ مرگ دارد و بس…

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

لبیک به جُحفه، پی حج خواهم گفت
حاجات به ثامن الحجج خواهم گفت
تا هست تپش به نبض من، یا الله!
عجّل لولیّک الفرج خواهم گفت

0 دیدگاهبستن دیدگاه‌ ها

ارسال دیدگاه

عضویت در خبرنامه

آخرین پست ها و مقالات را در ایمیل خود دریافت کنید

ما قول می دهیم که اسپم ارسال نشود :)